عجیب است که چگونه، در جهانی که توسط تغییرات بی‌امان اداره می‌شود، انسان‌ها خواهان ثبات هستند – بدن ما برای هموستاز سیم‌کشی شده است، ذهن ما به عادت معتاد است، قلب‌های ما مشتاق عشق ابدی است. ما به‌عنوان الگوهایی زندگی می‌کنیم که نمی‌دانیم حفظ می‌شوند، مقاومت دردناک ما در برابر تغییر در روال‌ها، آیین‌ها و فرمول‌های رابطه منعکس می‌شود که از آنها روبنای اعتقادی را می‌سازیم که شامل همه کنش‌ها، واکنش‌ها و انتخاب‌های ما است.
پیکربندی مجدد این روبنا برای تطبیق چیزی جدید آسان نیست – یک تمرین جدید، یک فرد جدید، یک روش جدید بودن. هرچه عنصر جدید دگرگون‌کننده‌تر باشد، تطبیق آن با الگوی زندگی آن‌طور که می‌شناسیم چالش‌برانگیزتر است – الگویی که با اعتقاد ما درباره عشق، عمیق‌ترین رگ خودمان شکل می‌گیرد.
این پیکربندی مجدد ظریف، دشوار، بسیار ارزشمند است تری تمپست ویلیامز کاوش در وقتی زنان پرنده بودند: پنجاه و چهار تنوع صدا (کتابخانه عمومی)- مراقبه ای سرسام آور در مورد زندگی، عشق و داستان هایی که به یکدیگر درباره اینکه کی هستیم می گوییم، که توسط یک مکاشفه غیرمنتظره برانگیخته می شود: هنگامی که در اواسط پنجاه سالگی مادرش در سن دقیق مرگ مادرش بود، ویلیامز سرانجام مجله ها را باز کرد، که مادرش به او وصیت کرده بود، او از اینکه آنها را خالی یافت، مات و مبهوت شد – نوعی “مرگ دوم” که تأمل عمیقی را در معنای صدا، کلمات، چگونگی نوشتن داستان خودمان و چگونگی او ایجاد کرد. آن را دوباره بررسی کرد، از طریق عشق به پرندگانی که با مادرش به اشتراک گذاشت.
ویلیامز می نویسد:
عشق برای زندگی همان چیزی است که زندگی برای مرگ است. و بنابراین ما همه چیز را به خطر می اندازیم، سعی می کنیم با لمس یکدیگر چیزهای ناگفتنی را لمس کنیم. دوباره و دوباره. بارها و بارها… رفتارهای الگوی متناوب مانند سایه و نور… ما می توانیم شرایط خود را تغییر دهیم، تکامل دهیم و تغییر دهیم. ما می توانیم به جای اینکه مانند خاک رس قالب گیری کنیم، مانند آب حرکت کنیم. زندگی هر روز به صورت مارپیچ وارد و خارج می شود. لازم نیست یک طرفه، یک حقیقت، یک صدا باشد. همچنین عشق نباید همه یا هیچ باشد.
زیرا ما از کوری ذاتی نسبت به آنچه در طرف دیگر تحول نهفته است رنج می بریم – کوری که به طرز درخشانی توسط یک آزمایش فکری با مشکل خون آشام – اغلب شانس است، نه انتخاب، که عمیق ترین تغییر را ایجاد می کند. زندگی ما را از مسیر خود دور می کند – یک تشخیص وحشتناک فرا می رسد، یک فرصت غیرقابل تصور پیش می آید، یک شخص غیرمنتظره وارد قلب می شود – و ناگهان باید همه چیز را از نو شروع کنیم و روبنای هستی را در این زمین جدید بازسازی کنیم. (“هر لحظه ممکن است اتفاق بیفتد…”)
ویلیامز در مواجهه با پرنده ای بی جا، آرامشی باورنکردنی در چالش تغییر پیدا می کند. بانتینگ نقاشی شده، پر زرق و برق ترین پرنده شمال مکزیک، که لینه را با پرهای عجیب و غریب خود چنان گیج کرد که به اشتباه آن را به عنوان بومی هند طبقه بندی کرد. گونه ای که اکنون به عنوان گونه ای در نظر گرفته می شود با ستاره شمالی جهت یابی کنید در طول مهاجرت – “به دم طوفان برفی پرواز کرده بود، از مسیر منفجر شده بود و باقی مانده بود”، زندگی جدیدی را در مین ایجاد کرد، الگوی جدیدی از وجود: هر روز درست قبل از طلوع صبح، بند نقاشی شده در غذای پرنده همسایه فرود می آمد. مثل ساعت
ویلیامز با تماشای پرنده در یک صبح برفی نوشت:
در ساعت 6:43 صبح غنچه نقاشی شده از راه رسید، مانند رویایی بین چین سایه و نور. سیلوئت او در هفت دقیقه کوتاهی که باقی ماند رنگی به خود گرفت. و هنگامی که سحر به پشت پر کوچک او برخورد کرد، مانند شعله ای شعله ور شد: قرمز، آبی و سبز.
[…]
بانتینگ گرفتار طوفان شد و ماند. در طوفانی که خودم ساخته بودم گرفتار شدم. یک گردباد. باد جهان حواس پرت و آواره. در رنج از دست دادن من می توانم ترمیم کنم.
تکرار اتهام امرسون که «مردم می خواهند ساکن شوند [but] فقط تا جایی که بیقرار هستند امیدی به آنها هست. ویلیامز می افزاید:
ما می توانیم به شکلی غیر از انکار از زندگی خود فرار کنیم و به خود واقعی خود بازگردیم… مشاهدات تصادفی، چه در مغز و چه در طلوع زمستان، به ما یادآوری می کند که چیزی به نام قطعیت وجود ندارد.
یک قرن پس از تفکر ویرجینیا وولف یافتن زیبایی در عدم قطعیت وجود ویلیامز در فاصله بین دو جنگ جهانی می افزاید:
من می خواهم زیبایی و درد عصری را که در آن زندگی می کنیم احساس کنم. من می خواهم بدون بی حس شدن از زندگی خود عبور کنم. می‌خواهم حرف‌های آزاردهنده را بگویم و بفهمم بدون اینکه آن کلمات به منظره‌ای تبدیل شوند که در آن زندگی می‌کنم. من می خواهم لمسی سبک داشته باشم که بتواند تاریکی را به قلمرو ستاره ها برساند.
این ناهنجاری عروقی می تواند خونریزی کرده و پاره شود. یا من می توانم به زندگی ادامه دهم و از وضعیت خود به عنوان یک انسان آسیب پذیر در دنیایی آسیب پذیر که توسط آواز پرندگان هدایت می شود، قدردانی کنم. زمان، زمان مقدس، اگر شتاب آگاهی نیست، چیست؟ راه های زیادی برای تغییر قضاوت هایی که به ما داده می شود وجود دارد.
این تکه های فوق العاده را کامل کنید زمانی که زنان پرنده بودند با میلان کوندرا دوگانگی اصلی زندگی در مورد دانستن آنچه واقعاً می خواهیمربکا سولنیت در چگونه با گم شدن خودمان را پیدا می کنیمو جورج ساندرز در شجاعت عدم اطمینانسپس دوباره از ویلیامز دیدن کنید مسئولیت ما برای ترس.
